بدترین حال دنیا

حافظ غزلی دارد که ردیفِ آن یک فعل سادهٔ منفی‌‌ست: «نشد».

او در غزل ده بار می‌گوید: نشد، نشد، نشد، نشد، نشد، نشد، نشد، نشد، نشد، نشد

گداخت جان که شود کار دل تمام و نشد بسوختیم در این آرزوی خام و نشد

خلاصه‌ٔ جهان: جانِ گداخته از کارهایی که تمام نشد، آرزوهای وحشی و خامی که رام نشد

از یه سنی به بعد "هدف" هاتون میشن "امید" از یه سنی اونورتر امیدهاتون میشن"آرزو"

اگه آرزوهاتون شدن "رویا" دیگه همه چی تمومه...

این جمله که خانواده طرف پولدار بود یا قدرتی داشت اما بچه‌ش با سرمایه و کار خودش به جایی رسید، هیچ‌وقت برام باورپذیر نبوده.
 به نظرم بدترین سلاح فقر اون نداییه که هی بهت می‌گه: اگه اینم از دست بدی نابودی.
اونا هیچ‌وقت این ندای سیاهو نمی‌شنون.

امشب شب آرزوهاس ؟
به ما گفتن باید ببریمش تو گور که...

مرگ یعنی بروی تا قدمِ آخرِ عشق
و بگویند : بمان وصلتتان قسمت نیست !

‏آدم زنده, به محبت نیاز دارد و مرده به فاتحه !
ولی ما جماعت برعکسیم ...!
برای مرده گل می‌بریم ،
و فاتحه‌ی زندگی بعضی‌ها را می‌خوانیم ...!

+ انگار پنیر پیتزا ریختن توی شب
- ها؟
+ کش میاد،شب باید طولانی باشه نه اینکه کش بیاد،هی کش میاد،کش میاد،یهو شترق در میره میخوره توی چشم و چار آدم،آدم هی دلهره‌ی در رفتنش رو داره
- چشتو ببند خب لااقل که در رفت نخوره تو چشت
+ اوه، اونکه بدتره، درد فکرا از درد در رفتن کشه بیشتره